Nog drie dagen is de bijzondere kunst van photo artist Harald Seiwert te zien in Galerie MooiMan!

Schilderkunst — Fotokunst
Wie van ulieden zonder associatie is bij het zien van de bovenstaande Venus, is niet werkelijk thuis in de kunst der Renaissance. Op hoeveel boekomslagen, cd-boekjes — vooral met Italiaanse muziek en in het bijzonder met de Vier Seizoenen van Antonio Vivaldi — en zelfs in volstrekt ongepaste context, is het origineel van Venus uit het schuim geboren van Sandro Botticelli (ca. 1445-1510) inmiddels al gebruikt en hier en daar dus eveneens misbruikt.
Fotograaf en photoshop-kunstenaar Harald Seiwert heeft een scherp oog voor de mogelijkheden die hem door bestaande kunstwerken uit diverse perioden en uit verschillende disciplines worden geboden — schilderijen, beeldhouwwerken, speelfilms uit de twintigste eeuw — en voor hem is het kennelijk een noodzaak om al die universele kunst van anno toen om te smeden tot Mannenkunst anno nu. Dat daardoor het element van de Herenliefde, maar in eerste instantie toch homo-erotiek op de voorgrond treedt valt weliswaar niet weg te denken, maar het blijft onder alle omstandigheden erotiek van de menselijke soort, zonder welke kunst, in alle denkbare vormen, een onmogelijkheid zou zijn.

Humor prevaleert
In de eerdere bijdrage over Harald Seiwert op — Cultuurtempel —, onze 'moedersite', hebben we al gewezen op het humoristische element dat ontstaat zodra je beseft dat alle vrouwen op elke afbeelding zijn vervangen door mannen. In het geval van Gabrielle D'Estree wordt de man in de inzet geheel achter op de afbeelding een heel bijzondere deus ex machina, aangezien met dat extraatje wordt geïmpliceerd dat de vrouw — en dus de vervangende man — zwanger zou zijn. Maar goed, schrijvers gaan zwanger van omvangrijke epiek, en voor sommige poëten is de productie van één kort maar krachtig gedicht niet zelden ook een hele bevalling. En laten we het hier maar op kunst binnen de kunst houden.

Minimale ingrepen met maximale werking
Die klassieke kunstwerken, welke Harald Seiwert voor bewerking heeft uitgekozen, zijn veelal zeer bekend, ook al weet menigeen niet de naam van de maker of de titel van de voorstelling. Dat geldt zeker voor de blote jongen met vleugels en andere attributen, die zeker in een bepaalde richting wijzen, al zullen de pijlen in diens rechterhand wellicht toch als eerste die van Amor verraden. Dat oorspronkelijke schilderij van (Michelangelo Merisi da) Caravaggio (1573-1610), uitgevoerd in olieverf op linnen, met het formaat 154 x 110, gerealiseerd in de jaren 1596-1598 — het hangt thans in de Gemäldegalerie van de Staatliche Museen Berlin — beeldt inderdaad Amor uit en zal derhalve minder snel leiden tot de conclusie dat het is aangepast, aangezien diens relatief minimalistische geslachtsdeel — dat wordt gecompenseerd door de lange pijlen — bij Harald Seiwert eveneens overeind is gebleven, hoewel niet letterlijk. Hier bestaan de diverse aanpassingen niet in de kunne van het uitgebeelde wezen, maar in een esthetiserende vernieuwing: weggewerkte plooien boven de navel en verder een wat minder voluptueus lichaam, en derhalve meer in overeenstemming met de erotische mannelijke esthetiek anno nu.
En ook in andere gevallen zijn de ingrepen van minimale aard, want welke renaissancejongeling had een kapsel zoals Harald Seiwerts Ganymedes tentoonspreidt? Kortom, waar zouden we zijn zonder humor in de kunsten in het algemeen, en in deze werken van Harald Seiwert in het bijzonder. . . . Die zou zelfs wel eens kunnen zorgen voor een vermindering van het nog altijd veel (te) sterke spanningsveld tussen al die niet homoërotisch voelenden en de rest van de aardbewoners, aangezien lachspieren nu eenmaal een universeel-wezenlijk aspect van de mens vormen.

Alle stukken van Harald Seiwert zijn in Galerie MooiMan! nog te zien op vrijdag 28, zaterdag 29 en zondag 30 maart, tussen 14:00 uur en 18:00 uur. Nadere gegevens over de galerie vindt u hier.
____________
Afbeeldingen
1. Harald Seiwerts versie van Botticelli's Venus.
2. Botticelli's Venus.
3. Harald Seiwerts impressie van Caravaggio's Amor.
4. Eigentijdse Ganymedes in renaissance-entourage.

Erik Bosgraaf speelt Jacob van Eycks Lusthof op tweede paasdag in de Remonstrantse Kerk in Stad

Virtuoze Fluyten
De Nederlandse blokfluitist Erik Bosgraaf komt tweede paasdag, at is maandag 24 maart, naar Groningen om aldaar vanaf 15:00 uur in de Remonstrantse Kerk zijn kunst voor te stellen door delen uit één Nederlands verzamelwerk uit de zeventiende, de Gouden Eeuw voor zijn instrument te spelen. Het betreft Der Fluyten Lusthof van Jacob van Eyck (ca. 1590-1657), die zelf een begenadigd meester op dat instrument was, en zo'n honderdvijftig stukken in de jaren 1644-1649 in drie etappes onder die noemer heeft bijeengebracht.
Enige tekst en uitleg wordt gegeven op de website van de Organisatie MuziekKlassiek! in onze Stad, die dit recital heeft geïnitieerd en gerealiseerd. In die teksten kunt u wetenswaardigheden uit de biografie van de virtuoze fluitist lezen en tevens over de opnamen van Der Fluyten Lusthof. Eveneens staat er een korte beschrijving over het wel en wee van de Rembrandt-tijdgenoot Jacob van Eyck, die vooral in de Domstad verbleef en daar speelde, overigens niet alleen als fluitist.
De beeldend kunstenares Hieke Meppelink, tevens bekend als zangeres van het concertpodium in binnen- en buitenland, heeft alvast twee foto's beschikbaar gesteld van het Jacob van Eyck-project waar zij aan werkt, en die beide het begrip Fluyten Lusthof in de titel dragen. Het hierboven afgebeelde vormt de eerste uitwerking in brons van het Monument voor Jacob van Eyck, waaraan Hieke Meppelink al geruime tijd werkt. Het is verleden jaar in een totale oplaag van 12 exemplaren gereedgekomen, en men kan via voorintekening één van die exemplaren verwerven. Zie daartoe meer op de website van de kunstenares. Het tweede, rechts in deze tekstkolom opgenomen, is ontstaan vanuit een voorstudie voor datzelfde monument. — Daarover later naders op andere cultuursites in Nederland en België, onder meer onze zustersite Tempel der Beeldende Kunst.

Afbeeldingen
1. Erik Bosgraaf.
2. Hieke Meppelink: In Fluyt en klokkenspel een aller eeuwen wonder.
3. Hieke Meppelink: Der Fluyten Lusthof 2007.
4. Interieur van de Remonstrantse Kerk Groningen.

'Innerlijke perspectieven' en 'het uiteindelijke beeld' — Twee kunstenaars in de Foto Academie

Twee richtingen
De FOTOACADEMIE Groningen biedt vanaf vrijdag 7 maart een expositie met diverse stukken uit twee totaal verschillende richtingen binnen de fotokunst, gerealiseerd door twee leeftijdgenoten: Ronald Brul (*1974) en Haukur Óskarsson (*1975). Laatstgenoemde werkt met een aloud procédé binnen de fotokunst: het directe positief. Het oorspronkelijke materiaal oefent nadrukkelijk grote invloed uit op het eindresultaat dat na het afdrukken pas in volle omvang zichtbaar wordt. "De fotograaf doet als het ware een stap achteruit, wachtend op het uiteindelijke beeld", staat als laatste zin in de korte, wervende tekst op de achterzijde van de grafisch aantrekkelijke 'ansichtkaart' die de aandacht op de expositie moet vestigen. Aan de voorzijde is van beide kunstenaars een voorbeeld afgedrukt.
Ronald Bruhl fotografeert portretten en tevens omgevingen hetgeen resulteert in wat een objet visuel non identifié wordt genoemd, dat echter volkomen figuratief is en aan de verbeeldngskracht van de toeschouwer apelleert, door het amalgaam der verschillende niveaus: die van de zogenoemde innerlijke perspectieven en die welke wordt omschreven als subtiel surrealisme.
De onderhavige expositie in de FOTOACADEMIE duurt tot en met 23 april en is vijf dagen per week geopend: van maandag tot en met vrijdag tussen 10:00 uur in de ochtend en 17:00 uur in de namiddag. Het instituut is gevestigd in de Lutkenieuwstraat 5, in het hartje centrum van Groningen, bijkans letterlijk aan de voet van de Der Aa-kerk.
Als niet onbelangrijke, aangename bijkomstigheid mag worden vermeld dat de entree gratis is, waardoor ook de mensen met de zogeheten smalle beurs en tevens die met een geheel lege portemonnee toch deel kunnen hebben aan een important, doch tegelijkertijd nog wel eens onderschat, onderdeel van de wereld der beeldende kunsten.

Helena Basilova, piano — Debuut in De Oosterpoort

Veelzijdig programma
De pianiste Helena Basilova (eigenlijk: Jelèna — Елена Басилова) brengt op zondag 16 maart 's middags vanaf 15:00 uur in de kleine zaal van het Cultuurcentrum De Oosterpoort een goed en veelzijdig programma dat ook nog eens breed in de tijd mag worden genoemd: van Schumann tot en met Messiaen. Het geheel bestrijkt een periode van twaalf decennia.
Helena werd in 1983 te Moskou geboren. Heel jong kwam ze samen met haar ouders naar ons land, waar ze zich verder ging bekwamen in de studie van haar instrument. Thans is ze studerende bij Håkon Austbø aan het Conservatorium van Amsterdam.

Recentste werk voorop
Helena Basilova opent met het meest recente van de vijf composities die ze voor haar concert heeft uitgekozen: Le courlis cendré (De grote wulp) uit de Catalogue d'Oiseaux van de zeer productieve Fransman Olivier Messiaen (1908-1992). Het is inmiddels alweer exact een halve eeuw geleden dat deze vogelcatalogus na twee jaar werken, vanaf 1956, werd voltooid.
De vier daarop volgende te spelen werken worden in chronologische volgorde gebracht, te beginnen met de Davidsbündlertänze opus 6 uit 1837 van Robert Schumann (1810-1856). Van Leoš Janáček (1854-1928) volgt een deel uit het eerste pianoboek van de beginjaren 1900 dat hier met de Engelse titel wordt voorgesteld: On an overgrown path. Die beide reeksen samen behelzen 15 stukken, waarvan er zeven oorspronkelijk voor harmonium waren geschreven.
Besloten wordt het optreden met twee Russische composities: het eerste werk is de Negende Sonate, opus 68 uit 1912-13, van Aleksandr Skrjabin (1872-1915), welk stuk de Franse ondertitel "Messe noire" meekreeg. Dan volgen delen uit de Suite voor ballet Cinderella (Золушка — Assepoester) van Sergej Prokofjev (1891-1953), dat als orkestwerk het opusnummer 87 draagt en in de jaren 1940-44 werd gerealiseerd. Aangezien het programma alleen vermeldt dat er stukken uit deze suite zullen worden gespeeld, zij nog medegedeeld dat de pianobewerkingen in totaal 19 onderdelen tellen, waarvan de eerste drie (opus 95) in 1942 werden gemaakt, de tien volgende (met opusnummer 97) een jaar daarna, en tenslotte nog eens zes delen in 1944, met het opusnummer 102.
____________
Afbeeldingen
1. Pianiste Helena Basilova.
2. Componist Olivier Messiaen in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
3. Sergej Prokofjev, componist van Assepoester.